ลุงไพร ฮีโร่ชุดเขียว

พี่ไพร มีคำสั่งให้มาเรียนรู้เกี่ยวกับการตัดแต่งต้นไม้อย่างถูกวิธี การทำงานบนที่สูงอย่างปลอดภัยโดยใช้เชือกและพื้นฐานการทำงานแบบดั้งเดิม นึกภาพง่ายๆคือ เชือก และเงื่อนเชือก ในการปีนต้นไม้และทำงานบนที่สูง

ตอนเเรกไม่ได้คาดหวังว่าพี่ไพรจะต้องทำได้ทุกอย่าง ต้องเก่งเท่ากับพวกหนุ่มๆรุ่นคราวลูก แต่เมื่อปฏิบัติจริง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คนอายุขนาดนี้ จะถือกระดาษ ปากกา จดมันทุกสิ่งที่วิทยากรสอนไป คำภาษาอื่นแกก็จดเป็นภาษาไทย กระดาษแผ่นเดียวยับๆ พังๆ จดจนวันสุดท้ายของการเรียน
สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับแกในตอนนั้น อาจจะเป็น คำภาษาอื่นที่ไม่มีแปลเป็นไทย

เราเข้าใจว่า เรื่องขั้นตอนอะไรใหม่ๆ ที่ต้องใช้ความเข้าใจ คนอายุขนาดนี้คงจะดัดยากไป แต่ไม่เลย วันที่ทำให้เราเปลี่ยนความคิดไปทั้งหมด ที่เราคิดแทนแก คือวันที่แกเรียนเงื่อนเชือก เรียนในสิ่งที่ต้องเข้าใจมากขึ้น ทุกคนเรียน แกก็เรียน แกยิ้มและใส่ใจในทุกรายละเอียดของขั้นตอนการทำ พอแกทำเงื่อนที่หนุ่มๆยังไม่เข้าใจ แกก็เดินไปหาหัวหน้าที่มากับแก
เดินถือเชือกไป เดินไปบอกว่า “หัวหน้า ทำเงื่อนนี้ได้รึยัง” ….หัวหน้าส่ายหัว “นี่ไง ดูผมนะ “ ….แล้วก็อธิบายเป็นขั้นตอนที่แกเข้าใจให้หัวหน้าฟัง แล้วทั้งสองก็ยิ้มและหัวเราะไปด้วยกัน สายตาของแกดีใจมากที่ทำได้ โลกตรงนั้นทำให้สายตาที่มองอยู่ น้ำตาคลอ เผลอยิ้ม และดีใจไปกับแก คิดย้อนรู้สึกที่ตัวเองคิดว่าแกคงทำไม่ได้ คิดผิดไปซะแล้ว และในส่วนของการปฏิบัติงานบนที่สูง (มีความปลอดภัยและมีวิทยากรดูแล) พี่แกก็ไม่เคยเกี่ยง เป็นคนแรกๆที่ทำ และหมั่นฝึกอยู่บ่อยๆ พี่ไพรเป็นคนที่ทำให้เรา หันมาสร้างแรงบันดาลใจจากตัวเอง รักในความสามารถของตัวเอง รักในสิ่งที่มีอยู่ รักในสิ่งที่ทำ พี่แกเป็นแรงบันดาลใจที่ดีมากๆ

เมื่อวานพี่ไพรเป็นตัวแทนผู้ปฏิบัติในรุ่น เข้าฝึกในขั้นที่ยากขึ้นพร้อมกับตัวแทนคนอื่นๆ ความดีใจ ภูมิใจ ที่แสดงออกมาทางสายตาของแก ทำให้เราอดดีใจ และภูมิใจในตัวแกไปด้วยไม่ได้เลย ไม่มีอะไรยากไปสำหรับความตั้งใจและใส่ใจจริงๆ

ดีใจกับพี่ไพรและคนอื่นๆด้วยนะคะ
แล้วพบกันในการฝึกครั้งต่อไป